علی بن ابی‌طالب (به عربی: علیّ بن أبی طالب) زاده‌ی سیزدهم رجب، بیست و سه پیش از هجرت – درگذشته‌ی بیست و یکم رمضان سال چهلم هجری قمری، امام اول تمامی شاخه‌های مذهب شیعه، خلیفه‌ی چهارم از خلفای راشدین اهل سنت و پسرعمو و داماد محمد، پیامبر اسلام، است. او فرزند ابوطالب و فاطمه بنت اسد، همسر فاطمه‌ی زهرا (فرزند پیامبر اسلام) و پدر حسن، حسین، و زینب است. علی از سال سی و پنج تا چهل هجری به‌عنوان خلیفه بر خلافت اسلامی جز شام حکومت کرد.
علی در ماه رمضان سال ۴۰ هجری، هنگامی‌که مشغول خواندن نماز صبح در مسجد کوفه بود توسط عبدالرحمن ‌ابن‌ملجم و با یک شمشیر زهرآگین از ناحیه‌ی سر ضربت خورد. عبدالرحمن این عمل را به‌قصد انتقام‌گیری از او در قبال کشتار نهروان انجام داد. او دو روز بعد در نوزدهم یا بیست و یکم رمضان ۴۰ هجری، در سن شصت و دو یا شصت و سه سالگی درگذشت.
علی بن ابی‌طالب را در نزدیکی کوفه دفن کردند اما مزارش از ترس نبش قبر و بی‌حرمتی به آن پنهان نگه داشته شد. تا آن‌که در زمان هارون‌الرشید، خلیفه‌ی عباسی، در سال ۷۹۱ میلادی در فاصله‌ی چند کیلومتری از کوفه محل مزارش مشخص شد و آرامگاهی در آن‌جا ساخته شد و پس از آن، این منطقه تبدیل به شهر نجف شد.


0 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

Avatar placeholder

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.