روز طبیعت

سیزده‌به‌در (روز طبیعت)، سیزدهمین روز فروردین‌ماه و از جشن‌های نوروزی است.
در تقویم‌های رسمی ایران، پس از انقلاب، این روز، روز طبیعت نام‌گذاری شده‌ است و از تعطیلات رسمی به شمار می‌رود. برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به‌در کنند. پس از سیزده‌به‌در، جشن‌های نوروزی پایان می‌پذیرد.
به‌‌طور کلی، در میان جشن‌های ایرانی جشن «سیزده‌به‌در» کمی مبهم است، زیرا مبنا و اساس دیگر جشن‌ها را ندارد. به‌بیان‌دیگر، هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی که نشان دهد ایرانیان قدیم هم به بیرون‌راندن نحسی در این روز باور داشته‌اند پیدا نشده است. بااین‌همه، در منابع کهن اشاره‌هایی به «روز سیزدهم فروردین» وجود دارد.
در کتاب‌های تاریخی پیش از قاجار اشاره‌ی مستقیم و دقیقی به وجود چونین مراسمی نشده‌است، اما مهرداد بهار در کتاب «از اسطوره تا تاریخ» به جشن و پایکوبی مردم در مکان‌های عمومی، و حتا به‌خیابان‌آمدن زنان بی‌روپوش و روبنده در دوران صفوی اشاره می‌کند. عبدالله مستوفی در کتاب «شرح زندگانی من» چگونگی انجام این مراسم در دوره‌ی قاجار را با جزئیات شرح داده ‌است.
این رویداد دارای آیین‌های ویژه‌ای است که در درازای تاریخ پدید آمده‌اند و اندک‌اندک چهره‌ی سنت به خود گرفته‌اند. از آن جمله می‌توان آیین‌های زیر را برشمرد: گره‌زدن سبزه، سبزه به رود سپردن، خوردن کاهو و سکنجبین، پختن خوراک‌های گوناگون به‌ویژه آش رشته، پرتات سیزده عدد سنگ (ویژه‌ی مناطق کردنشین).